Jerzy Sosnowski.

Jan Kochanowski, 1530-1584, pięćdziesiąt cztery lata.Mikołaj Sęp Szarzyński, 1550-1581 (mniej więcej, daty niepewne), trzydzieści jeden lat.Tadeusz Miciński, 1873-1918, czterdzieści pięć lat.Stanisław Ignacy Witkiewicz, 1885-1939, pięćdziesiąt cztery lata.Humphrey Bogart, 1899-1957, pięćdziesiąt osiem lat.Bolesław Leśmian, 1877-1937, sześćdziesiąt lat.Julio Cortazar, 1914-1984, siedemdziesiąt lat.Miles Davis, 1926-1991, sześćdziesiąt pięć latStanisław Barańczak 1946-2014, czyli sześćdziesiąt osiem lat, ale z powodu choroby, jak wiadomo, ostatni tomik wydany, kiedy poeta miał lat pięćdziesiąt trzy.To nie próba opowiedzenia raz jeszcze szmoncesu o jubilacie, który…

Czy tęsknota się liczy? Tęsknimy za ludźmi, miejscami, czasami. Tęsknota bywa zastępczym spełnieniem uczucia, na którym zbywało, gdy była dla niego okazja, kairos. Czy ta blizna po tym, co się przeoczyło, co się wymknęło lub tak czy inaczej stało się niemożliwe, ma znaczenie – i na jakiej skali? Czy nie buduje jednak jakiejś zastępczej więzi, gdy realna więź stała się niemożliwa? Brakuje mi dziś tej specjalnej przestrzeni i specjalnego momentu, otaczających płomień świecy, woskowej kolumny,…

Trwa kolejna odsłona Ogólnonarodowej Dyskusji Na Temat Lektur Szkolnych. Ponieważ jestem nauczycielem polskiego w liceum z jakim-takim stażem (w dwóch odcinkach w sumie już teraz dwanaście lat), na swój sposób i ja wezmę w niej udział , starając się nie wypowiadać na temat lektur w podstawówce, bo się na tym znam słabo. Co prawda chyba nie słabiej, niż niejeden Internauta, który się zdążył wypowiedzieć, ale mnie to jednak krępuje. Nazywam tę ODNTLS w ten sposób,…

Odczekałem falę INBY (nie pierwszej i nie ostatniej) i z czegoś się zwierzę prawie poza tamtym kontekstem. Mianowicie: z rosnącego nie od wczoraj dystansu do idei absolutnej szczerości. Nie będzie to dzisiaj zdanie popularne, ale w tradycji Kościoła katolickiego można niekiedy znaleźć pewną mądrość. Otóż nie bez powodu spowiedź powszechna (a więc wypowiadana publicznie) ma charakter zbiorowy i rytualny: zebrani wygłaszają wspólnie ustalony w liturgii tekst, a nie informują się nawzajem szczegółowo o swoich grzechach….

Miałem właściwie ochotę napisać ostry tekst o pewnym artyście, który rozpoczął antychrześcijańską krucjatę, adresując ją pomysłowo do dzieci – nie dlatego, że antychrześcijańską i nawet nie dlatego, że do dzieci, ale dlatego, że z tego, co widzę, jest to klasyczny przypadek kogoś, kogo Tadeusz Miciński nazywał przed ponad stu laty „nauczeńcem”: trochę wie, ale niedokładnie, co skądinąd jest stanem powszechnym, ale nauczeniec sądzi, że wie wszystko i w rezultacie rzeczy warte uwagi miesza z nonsensami….

Narastający szum wokół „mediów narodowych” obserwuję z narastającym obrzydzeniem. Piszę „szum”, bo trudno to nazwać nawet wymianą zdań. W tej sprawie nie ma wymiany zdań, bo z jednej strony są zdania, a z drugiej partyjniacki bełkot. Do którego niestety dołączył pan Duda, przypominając sobie, czyim jest prezydentem (a wydawało się, że podpisując ustawę o in vitro na chwilę zapomniał). Kiedy osiem lat temu wyrzucano nas z pracy, brałem pod uwagę – choć brzmi to dzisiaj…

Przeczytałem wywiad Magdaleny Rigamonti z byłym ministrem kultury, profesorem Piotrem Glińskim, i skłonił mnie on, ów wywiad, do rozmyślań natury filozoficznej – czyli uczynił to, co wywiad z byłym ministrem kultury i profesorem winien uczynić. Rozmyślania te jednak były tak gwałtowne, że nie doczytałem wywiadu do końca. Są takie chwile, kiedy nie możesz dłużej czytać jakiegoś tekstu, nawet tak wstrząsającego, jak wspomniany wywiad, gdyż czujesz, że zaraz ci pęknie głowa, serce albo jakiś inny narząd,…

W ciągu ostatnich ośmiu lat irytowali mnie w Polsce symetryści. To wyciąganie zdarzających się, owszem, błędów poprzednich rządów, żeby przedstawiać pisowskie morze łajdactwa jako coś normalnego, wydawało mi się wyjątkowo odstręczające. Już chyba wolałem zdeklarowanych zwolenników Jarosława Kaczyńskiego, niż tych paputczików udających „obiektywnych obserwatorów”. Przychodziło mi do głowy, że mogliby swobodnie powtórzyć za Maską 2 (z „Wyzwolenia” Wyspiańskiego): „Umysł mój uchyla się od małostkowości i szybuje tam, gdzie ty nie sięgasz swoim umysłem” – na…

Z czym mi się kojarzy słowo „Polska”, bo przecież nie tylko ze zbliżonym do pięciokąta kształtem w zielonym atlasie geograficznym, z którego w dzieciństwie uczyłem się, że istnieje świat; więc między innymi: z szeleszczącymi jak nic innego wierszami Bolesława Leśmiana. Z otwierającymi przestrzenie znaczeń, ukryte między hasłami w słowniku języka polskiego, wierszami Stanisława Barańczaka. Z „Sonetami krymskimi” Mickiewicza, który umiał połączyć smutno-gorzki smak romantyzmu – wynalazku niemiecko-angielskiego – ze słowiańską gorączką. Z brzegiem morza w…

Jan Lorentowicz, przedwojenny krytyk teatralny, unikał spotkań towarzyskich z udziałem reżyserów czy aktorów, obawiając się, że prywatne sympatie (lub antypatie) zaciemnią mu ocenę tego, co widzi na scenie. Były to ostatnie dekady wiary w możliwość obiektywnego wyznaczania wielkości w sztuce… Co do mnie, to choć w rozmowie z twórcą na ogół nie stać mnie na szczerość w duchu „ależ g… zrobiłeś!” (uważam, że na świecie jest za dużo cierpienia, by bez powodu je jeszcze mnożyć),…