Miło już było w metrze, ponad stan wypełnionym uśmiechającymi się do siebie ludźmi. Wyszliśmy na powierzchnię przy Nowowiejskiej i zaczęliśmy przeć w stronę Placu Na Rozdrożu. Przed kościołem Zbawiciela jakaś pojedyncza kobieta labidziła, jakie to straszne, że tylu zdrajców Polski się znalazło w naszym kraju. Miałem ze sobą, jak wiele innych osób, biało-czerwoną flagę, więc nawet chciałem zwrócić się do niej z sugestią, że może się w takim razie myli – ale, przyznaję, dałem spokój….
Na profilu FB ks. Andrzeja Draguły znalazłem gorzki wpis o skutkach włączenia na chwilę jakiegoś telewizyjnego kabaretu: niesmaczny skecz z postacią księdza, dowcipasy proktologiczno-sodomiczne. Ks. Andrzej zgasił odbiornik i przytomnie komentuje: trzeba przywyknąć, tak nas widzą. Szczerze współczuję, ponieważ nie jest on jedynym znanym mi osobiście przyzwoitym człowiekiem, który przed laty zdecydował się na seminarium duchowne – a że sam przez kilka tygodni, na początku studiów, taki krok rozważałem, więc pamiętam mniej więcej ten klimat…
Nie pamiętam, po co wtedy poszedłem w sobotę na polonistykę – niewątpliwie do czytelni, ale w jakiej sprawie? Sprawa przegrała z pierwszym publicznym pokazem nowego sprzętu, który zakupił wydział, a mianowicie magnetowidu; a taśmę, czy też raczej serię taśm, które magnetowid miał odtwarzać tego przedpołudnia, wypełniało pirackie nagranie koncertów Live Aid: na Wembley i na stadionie JFK w Filadelfii. Nie oglądałem tego od początku, więc widocznie TROCHĘ poczytałem, ale widząc, jak pustoszeje czytelnia, poszedłem za…
Spróbuję Państwu opowiedzieć pewną historię… Nie zmyślam, choć szczegóły muszę zatrzeć, gdyż dziś, po latach, byłoby to tylko słowo przeciw słowu. Do materialnych dowodów nie mam obecnie dostępu (ale wtedy je WIDZIAŁEM). A zarazem gotuję się, bo negatywni bohaterowie tych wydarzeń są dziś traktowani normalnie, choć opisana sytuacja była, o ile mi wiadomo, jedną z serii. Czas akcji: druga połowa lat 90. Rynek książki w Polsce jest, łagodnie mówiąc, rozregulowany. Powstaje wtedy wiele wydawnictw. A…
Co ja robiłem 4 października ubiegłego roku? Sprawdzam w kalendarzu – to był wtorek, ale poza tym na kartce pusto. Zaglądam do rozkładu materiału w szkole: wygląda na to, że z klasą maturalną omawiałem zasady nowomowy w „1984” Orwella, a z trzecią czytałem „Cieplarnie” Maeterlincka i „Koniec wieku XIX” Tetmajera. Poprzedniego wieczora prowadziłem Jerzobrzmienia o poezji śpiewanej, w których nadałem między innymi „Com uczynił” Niemena i Laurie Anderson „Beautiful Pea Green Boat”, z wykorzystaniem ślicznego…
Dlaczego chciałem znowu zobaczyć ich twarze? Wszyscy nie żyją: mój licealny polonista, profesor Gugulski, zmarł w czerwcu 1990 roku; mój nauczyciel teorii literatury i przez pewien czas guru, prof. Tadeusz Komendant w lipcu 2019; opiekun Indywidualnego Toku Studiów, promotor mojej pracy magisterskiej, a potem szef w Zakładzie Pozytywizmu i Młodej Polski na UW, prof. Andrzej Z. Makowiecki w październiku 2019 (więc to też już cztery lata prawie upłynęły). Może z powodów metrykalnych przyszła pora na…
Na zjawisko, o którym myślę coraz częściej, teraz naturalnie w kontekście zbliżających się Świąt, składają się dwa procesy, związane ze sobą, ale jednak rozmaite. Jednym jest upadek autorytetu Kościoła katolickiego. Drugim jest widoczna w internecie furia atakowania zarówno Kościoła, jak chrześcijaństwa w ogóle. Ten pierwszy proces jest oczywisty. Należałem do tych publicystów, którzy już w latach 90. pisali krytycznie o intelektualnym i moralnym poziomie osób zarządzających Kościołem. Przyznaję jednak, że to, co się dzieje, przekroczyło…
Do tych rozważań zainspirował mnie Jarema Piekutowski, który napisał tak: „Taki Franciszek Fiszer, mój drugi brat trojak obok Chestertona – myśliciel, ironista, bywalec warszawskich kawiarni – umiał ironię dawkować, jak sól do potraw. A potem przyszły czasy ironii i jest jej dziś za dużo. Ten nacisk na ironię zdaje się wynikać nie tylko z kompromitacji patosu i wielkich narracji, ale też z jakiegoś deficytu siły, miłości i bezpieczeństwa. Bo dlaczego się przyjmuje ironię jako właściwy…
Obserwuję to, co się dzieje wokół Jana Pawła II, i z rozmysłem milczę. Niniejszy tekst nie jest przerwaniem milczenia, tylko jego wyjaśnieniem. Choć zawiera kilka zgryźliwych uwag na temat naszego życia publicznego. Milczę zatem, ponieważ: Kiedy orientuję się, że głównymi źródłami wiedzy o rzekomych występkach mistrza Karola Wojtyły i poniekąd protektora krakowskiej odnogi „katolicyzmu otwartego”, abpa Sapiehy, są źródła esbeckie, to mam wrażenie, że należałoby przeprowadzić tych źródeł rzetelną krytykę, a przede wszystkim skonfrontować z…
Boh trojcu liubit, więc po książce-rozmowie z językoznawcami („Wszystko zależy od przyimka”) i książce – efekcie rozmów z Barbarą Młynarską-Ahrens („Życie nie tylko snem”) ukazała się właśnie trzecia tego typu z moim również nazwiskiem na okładce: „Fizyk w jaskini światów. Krzysztof A. Meissner – rozmawia Jerzy Sosnowski”. Jest to oczywiście bardziej dzieło prof. Meissnera, niż moje. Rola, którą miałem do odegrania, polegała w gruncie rzeczy na słuchaniu, słuchaniu aktywnym, co nie do końca daje się…