No więc udało się znaleźć moment, żeby opowiedzieć Państwu o „Grze w klasy”… Bo stara miłość nie rdzewieje 🙂
Panie Jezry, właśnie zabieram się do tej powieści po raz pierwszy. Który „tryb” czytania poleciłby mi Pan.
Szanowny Panie Jerzy,
Niestety lub stety postąpiłem wbrew Pana wskazówce [przepraszam, pewnie teraz Pan myśli: to po co pytałeś, skoro i tak zrobiłeś po swojemu] i przeczytałem powieść „po bożemu” – od pierwszej do ostatniej strony. Trudno mi ukryć, że entuzjastą Cortazara nie zostanę. I nie kompozycja powieści odegrała tu kluczową rolę. Nie wiem, czy ujmę to dobrze, ale nazbyt często podczas lektury wyczuwałem znaczne natężenie autorskiej pozy, źle pojmowanej zabawy z czytelnikiem, manieryczności, nawet poczucia wyższości. Nie uznaję bynajmniej czasu poświęconego „Grze w klasy” za stracony, ale – może też nie będzie to do końca precyzyjne – wielokrotnie podczas czytania czułem się jak sąsiad z piątego piętra, którego Klub Węża drażnił na tyle, że mężczyzna uprzykrzał mu życie ciągłym stukaniem w podłogę. Spróbuję „spotkać się” jeszcze z Cortazarem [na półce czekają jego opowiadania], ale na razie zostanę jednak „tym od Marqueza”.
Pozdrawiam
Ach, dziękuję.
Epizod z deską to jest także gra między dwoma mężczyznami. Pojedynek.
W Grze w Klasy siedzi jeszcze jądro, pestka o znakomitym smaku, to Morelli. Marzenie Cortazara o innym pisaniu, które może było przed Nim jeszcze? Pisanie niemożliwe niemal, chciałabym to zacząć.
Ściskam dłoń.
Panie Jerzy
Brakuje Pana w Trójce, mocno politycznie się tam zrobiło, a i w Dwójce też jakby mniej kultury w kulturze. Namawiam Pana skromnie do tego, aby znalazł Pan sobie jeszcze przestrzeń (obok aktualnego programu w Tok FM) w innych rozgłośniach na potrzeby autorskiego programu o literaturze. Zawsze ceniłem sobie Pana opowiadanie o literaturze i książkach. Podoba mi się u Pana ten coraz rzadziej spotkany szacunek do słuchacza w postaci rzetelnego przygotowania i opracowania audycji.
Pozdrawiam
Krzysztof